Farelerin Oturumu Masalı

Bir kedi varmış, adı Karabelâ,
Duman attırıyormuş farelere.
Öylesine kırmış geçirmiş ki
Gözlerden kaybolmuş fare milleti.
Sağ kalanların her biri bir delikte,
Açlıktan tahtaları kemirmekte.
Karabelâ kedi olmaktan çıkmış,
-Şeytanın ta kendisi olmuş gözlerinde.
Derken Karabelâ, günün birinde,
fare koklamaktan bıkmış,
Kaldırmış kuyruğu, çıkmış sokağa,
Bir dişi kedi aramağa.
Hemen de bulmuş belâlısını,
Mart sefasıdır, başlamış uzaklarda.
Bu arada farelerin arda kalanı,
Fırsat bu fırsattır deyip,
Bir delikte burun buruna verip,
İvedi bir oturum kurmuşlar.
Ölüm kalım meselesi üstünde durmuşlar
Başkan, en tedbirli fare,
Düşüncesini söylemiş yekten:
— Bence, demiş, herşeyden önce,
Ne yapıp yapmalı,
Karabelâ’nın boynuna
Bir çıngırak aşmalı.

Üstümüze yürüdü mü çıngırak öter,
Her fare de gireceği deliğe girer.
Başka çare yok, deyip kesmiş,
Herkes başkandan yana oy vermiş.
Bundan iyi akıl can sağlığı.
Gel gelelim çıngırağı nasıl aşmalı?
Biri demiş, benden paso,
Öteki demiş, ben miyim Allah’ın budalası?
Kaytaran kaytarana,
Oturum da ermiş sona.

Ben ne oturumlar gördüm böylesi,
Boşuna toplar, konuştururlar herkesi.
Fareler değil, papazlar, baş papazlar,
Toplanır, toplanır, hiçbir iş yapmazlar.
Konuşmaya geldi mi,
Sarayda akıl öğreten bol;
İş yapmaya geldi mi,
Tek kişi ara da bul.