İki Horoz Masalı

Bir zamanlar Efe ve İbikli Paşa adlı iki horoz varmış. Bunlar amca çocuklarıymış ama birbirlerini hiç sevmezlermiş. Onlar incir ağacı yüzünden sürekli tartışırlarmış. Bu incir ağacının çok tatlı ve sulu meyveleri varmış. İkisi de incirden sadece kendisi yemek istiyor diğerinin yemesine izin vermiyormuş. Üstelik diğer tavuk ve horozları da ağaca yaklaştırmıyorlarmış.

İbikli Paşa ve Efe sabahtan akşama kadar incir ağacının dibinde oturmaya başlamışlar. Bu yüzden güzelim incirlerde ağaçta kalakalmış. Bir gün Efe, İbikli Paşa’ya şöyle demiş:

“Bugün bu ağacın durumu belli olsun. Bu ağaç benim sakın yaklaşma tamam mı?”

İbikli Paşa:

“Nerden senin oluyormuş asıl o benim ağacım sen uzak dur demiş.” Böylece iki amca çocuğu tartışmaya başlamışlar. Onların sesini duyan diğer horoz, tavuk ve civcivlerde etraflarına toplanmışlar. Kavga ederken incir ağacından da bir hayli uzaklaşmışlar ve incir ağacını kollamayı da unutmuşlar. Sonunda Efe ve İbikli Paşa senin ağacın değil benim ağacım demekten yorgun düşmüşler ve çimenlerin üzerine uzanmışlar. Birden incir ağacı akıllarına gelmiş ve ağacın yanına koşa koşa gitmişler.

A a aaaa incir ağacına ne olmuş böyle? Diye bağırmışlar. İncir ağacına nemi olmuş? Onlar senin ağacındı, benim ağacımdı diye tartıştıkları sırada diğer horozlar, tavuklar gelip bütün incirleri yemişler. Efe ve İbikli Paşa ağacın yanına oturup ah vah etmişler ve düşünmüşler. Efe keşke incirlerden birlikte yiyip paylaşsaydık yazık o güzelim tatlı ve sulu incirlere demiş. İbikli Paşa da keşke ama artık çok geç incirlerin hepsini yemişler demiş.

Ama olsun en azından gel bundan sonra dost olalım, her şeyimizi paylaşalım, arkadaşlarımıza verelim demiş. İbikli Paşa; evet çok haklısın demiş ve özür dileyerek birbirlerine sarılıp kucaklaşmışlar, kanal ömürlerini dostça yaşamışlar.